Quum, quod TVA in patria, quae nisi a teneris fuit, certe nunc erit America, gestum est legi, non potui non magnopere laetari, adesse genus hominum, quod, quae jura sint sua, non modo sentiat sed egregie etiam defendat; quum vero et leges illas perpendi, ab illustrissimo, utinamque serenissimo Americanorum Congressu ad constituendam rempublicam latas, precatus sum continus Deum, ut saluberrimas easdem jubeat esse, Americanis non modo, sed rationibus per orbem quibuscunque, utque mihi etiam et meis, vivere aliquando liceat, sub constitutionibus adeo aequis, et naturae conformibus. Id vere precatus sum, et precor etiam num.

Verum enim vero non licet nobis nisi furtim e patria migrare, et derelinquenda nobis sunt, si demigramus, qualia et quantulacunque sint, quae habemus, fere omnia. Longum quoque est, et periculosum forsitan iter, in regiones illas, quas Deus fortunet, verendum quoque ne nobis illic liceat aeque bene comodeque vivere, at viximus, et natura postulat, exlonga consuetudine parata. Ante omnia igitur denuncianda TIBI, VIA PERILLVSTRIS, erunt et roganda nonnulla, eaque rogo exponere sine!

Equidem Berolini natus, annos habeo XXVI, et litteris oper[am] dedi, Halae atque Göttingae Theologicis, Philosophicis et Histor[i]cis praeprimis. Scholae quondam praefui titulo Rectoris, nunc [?] e cathedra sacra, per IX annos sermones habui, ut assolent nos fratium Pastores, quorum sum degrege. Tametsi vero inter Lutheranos natus sim, viuam, atque doceam, unice tamen credo in Deum, inque ea, qua[e] sana docet ratio, non autem in ea, quae docent Theologi vellandatissimi; neminem quoque, aliter sentientem odi.

Malim tamen VESTRIS commodis inseruire, haud unice meis, quoniamque hoc malim, et non modo belligeretur in carissima TUA patria, sed iam etiam rumor fit, Howium profligasse ducem eximium VESTRVM, eundem que magna clade vicisse, cupio adesse in tempore. Simulatque enim amare istam TVAM patriam coepi, et milites mercenarios adeo multos vidi, adversus rempublicam vestram duci, legi stratagemata veterum imperatorum sedulo, et comparavi horum stratagematum notitiam tantam mihi, ut si penes exercitus vestros versarer spes mihi foret, nisi saepiuscule, certe aliquando mirifice nocendi hostibus. Iis enim credo, in ista prime exercituum vestrorum infantia, calliditate tutius quam vi eundem erit obviam. Atque haec ea sunt, quae indicanda putarum, ex iisdem vero colliges, quam necessarium sit, ut antequam discessum parem, haec fere rogem: 1. An in republica TVA, homines, qualem me descripsi, linguam insuper Gallicam non vero Anglicanam callentes, cum tanta familia, vel doce[ndo,] vel scribendo, vel etiam agrum colendo, vitam degere queant, non die[m] lautam, sed mediocrem, non miseram, non reipublicae onustam? 2. An, hoc si nequeant, id saltim non videatur absurdum, quod de stratagematibus est dictum? 3. An, ubi laudandus sit, in patriam TVAM meus amor, abeundum mih[i] sit, et quorsum, quando, quaque lege?

Tametsi enim perquam magni faciam viros fortes, qui, [ut] facitis, iura hominum strenus defendunt, eos tamen non sic debem facere magni, ut eorum caussa temere deferendos putem eos, quo[s] benignissimus ille rerum omnium moderator, arctissimo incundissimoque vinculo mecum junxit. Eos vero desererem certe, si prorsus sortis meae incertus dehinc profiscerer, et in itinere vel p[e]rirem, vel ab hoste caperer, sique mare trajecto, nulla a C[on]gressu daretur, de VOBIS atque de meis bene promerendi occas[u] copia.

Scis igitur quae cogito, quaeque capio. Fac oro, mature ut sciam, quid agam! Vale praeterea, vale diu, immo vale quemadmodum et ipse precor valere! Scribebam Dessauiae die IX Januarii MDCCLXXIIX.

Ad me litterae dantur hac rubrica.

ita enim distinguor ab aliis, heic idem illud cognomen habentibus, quos nescire, quae scripsi, perquam cupio, rident enim, talia si audiunt.